---------: আলহী :--------
: অনিমা, বাহিৰত কোনে কলিংবেল বজাইছে চাচোন ।
: বা, দুজন মানুহ আহিছে । মই চিনি নাপাওঁ । গ্রীল'ৰ দুৱাৰ খুলি দিয়া নাই । তুমি গৈ সুধি আহা ।
: হেই, কোন আহিল নো এই দুপৰীয়াখন । শান্তিত শুবও নোৱাৰি । ক'ত গল মোৰ দুপাত্তাখন ?
বিচনা এৰিবলগীয়া হোৱাৰ বাবে অশান্তিত মূখখন ফুলাই দুপাত্তাখন গাত ঠিককে লৈ বাৰান্দাত গৈ গ্রীল খুলি আগন্তুকক সুধিলে—
: নমস্কাৰ । কাক বিচাৰিছে আপোনালোকে ?
: এইটো বিজয় বৰ্মনৰ ঘৰ হয়নে ?
: হয় । দেউতা এতিয়া ঘৰত নাই । কৰ পৰা আহিছিল আপোনালোক ?
: বঙাইগাঁওৰ পৰা আহিছিলোঁ আমি ।
বিজয় বৰ্মনৰ ডাঙৰ আৰু একমাত্র ছোৱালী প্রণামিকা লগে লগে উৎফুল্লিত হৈ কলে--
: আপোনালোক আহিব পাৰে বুলি দেউতায় কৈছিল । কিন্তু আপোনালোকে অহা দেওবাৰ মানেহে অহাৰ কথা আছিল চাগে ? আহক ভিতৰত বহিব ।
--এইবুলি কৈ আথে বেথে তেওঁলোকক ভিতৰত মাতি বহিব দিলে ।
: আমি ওচৰতে চিনাকী মানুহ এজনৰ ঘৰত আহিছিলোঁ । সেইবাবে ভাবিলোঁ আপোনাৰ মা-দেউতাৰ লগতো চিনাকী হৈ যাওঁ ।
: মা-দেউতা দুয়ো অফিচত গৈছে । আহোঁতে পলম হ'ব । মা-দেউতাক আপোনালোক অহাৰ কথা কম বাৰু মই । তেওঁলোকে শুনি বৰ ভাল পাব । বহকচোন অকণমান । মই পানী আনি আছোঁ ৰব ।
প্রণামিকা পানী আনিব ভিতৰলৈ যোৱাত সিহঁতৰ ঘৰত কাম কৰা ছোৱালী অনিমায় কোন মানুহ বুলি সুধিলে ।
----তাই কলে বগা ধুনীয়াকে ল'ৰাজন দেউতাকৰ চিনাকী মানুহ এজনৰ ল'ৰা । যোৱাটো দেওবাৰে দেউতাৰ চিনাকী মানুহজনে তাইৰ বান্ধবী মামণিক নিজৰ ল'ৰাৰ বাবে চাব আহিছিল । আৰু অহা দেওবাৰ মানে ল'ৰাজনেও তাইক চাব আহিব পাৰে বুলি কৈছিল ।
অনিমাই আকৌ সুধিলে--
: বা, তুমি কেনেকে চিনি পোৱা ? আৰু লগৰজন কোন হয় ?
: মই ল'ৰাজনক চিনি নাপাওঁ । তেওঁৰ সৰু ভাইটিহে মোৰ লগত পঢ়ে । দেখাত মিল আছে দুই ভেয়েকৰ বুজিলি । লগৰজন বন্ধু হ'ব নিশ্চয় । আৰু একো সুধি থাকিব নালাগে । বাকীবোৰ পিছত কম । এতিয়া ভাল কাঁচৰ গিলাচ দুটাত পানী দুগিলাচ দে । নতুন ট্রে'খনত দিবি গিলাচ দুটা । আৰু শুন, পিছপিনেদি মনে মনে গৈ অপূৰ্বক মই মাতিছোঁ বুলি কৈ মাতি লৈ আহ । দোকানত যাব দিম তাক । যা সোনকালে ।
প্রণামিকায় আলহীক পানী দি অলপ আঁতৰত থকা ডিভানখনত বহি ললে । ধুনীয়া দাদাজনে তাইৰ নাম, তাই কত পঢ়ে, কি পঢ়ে, কোন হোষ্টেলত থাকে সকলো সুধিলে । লগৰজনে মুখেৰে একো নামাতি বাৰে বাৰে ইফালে সিফালে চাই আছে । মাজতে এবাৰ মাত্র কলে--
: আমি আজি উঠো নেকি । দেৰি নকৰোঁ আৰু । ঘৰতো কোনো নাই ।
তাই লগে লগে দৌৰা দৌৰিকে কলে--
: দাদা বহক । চাহ খাই যাব ।
তাই মনে মনে ভাবিব ধৰিলে--" কি যে অদ্ভুত বন্ধু লগত লৈ আহিছে এই দাদাজনে । একেবাৰে 'বেল' যেন দেখি । 'পেণ্ট-চাৰ্টৰো' যি হে 'চইচ' । দেখিলেই গম পায় 'আনৰ্স্মাট' বুলি । ইফালে সিফালে, দুৱাৰে বেৰে কি চাই আছে মানুহজনে ? জেঠী নে মকৰাৰ জাল বিচাৰি আছে ? হাঁহি উঠি যায় । বাদ দে ; মামণিৰতো এই 'বেল'টোৰ লগত বিয়া নহয় না । দাদাজন কিন্তু বেচ ধুনীয়া দেই । মামণিৰ লগত বিৰাট শুৱাব । দাদায় অকল মোৰ কথাহে সুধি আছে । মামণিৰ কথা কেতিয়া সুধিব ? বোধহয় অসুবিধা পাই আছে সুধিব । সোনকালে সুধিলেই হয় । মই যে তাইৰ কথা কব ৰৈ আছোঁ । ইমান ফূৰ্তি লাগিব তাইৰ বিয়া হলে । ভাইটি স্কুলৰ পৰা আহিলে তাৰ লগত আজি আবেলিয়ে তাইৰ ঘৰত যাম । তাইক জকাই মজা লাগিব । লগতে ল'ৰায় চাব আহিলে কেনেকুৱা লাগে তাকো সুধিব লাগিব । কেনেকুৱা লাগিব পাৰে বাৰু ?! অপূৰ্ব আহিল কিযানি । যাওঁ চাহ আনোগৈ । নহলে আৰু যাওঁ যাওঁ লগাব 'বেল'টোৱে । মই বাৰু আজি এই কলা ফুল থকা কাপোযোৰহে পিন্ধি থাকিব লাগেনে ? মায়ে খং কৰিব গম পালে । কলা ৰং হেনো শুভ কামত বেয়া । দোপাত্তাখনো কলাহে লৈ পালো । ইস ৰাম ! মোৰ চুলিখিনিও মেলি থোৱা আছে । মুৰ ধুই চুলিখিনি আচোঁৰাও নাই । মামণিক চাব অহা ল'ৰাৰ আগত এনেকে ভূতূনীৰ দৰে আছিলো বুলি জানিলে মায় নেৰে মোক । চুলি মেলি থাকিলে মায় এনেয়েও বেয়ায় পায় ।
তাই দুয়ো আলহীকে পেপাৰ আৰু আলোচনী কিছুমান চাব দি অলপ বহিব কৈ ভিতৰত গল । অপূৰ্বক আলহীক দিবৰ বাবে 'দুলাল খুৰাৰ' দোকানৰ পৰা ভাল মিঠাই, সন্দেশ আৰু ৰাজুৰ দোকানৰ পৰা 'ক্রীম বিস্কুট' আৰু ভুজিয়া আনিব দিলে । কোনোবা বিশেষ আলহী আহিলে যাতে ভালদৰে চাহ পানী দিব অসুবিধা নহয় তাৰ বাবে এই দোকান দুখনৰ পৰা যেতিয়াই যি লাগে লৈ আহিলেই হ'ল । কৈ থোৱা আছে । পইচা পিছত প্রণামিকাৰ দেউতাকে দিয়ে । ভায়েক ঘৰত নাথাকিলে ওচৰৰ কাকতিৰ ঘৰৰ কামকৰা লৰা অপূৰ্বক পথিয়াই তাই যি লাগে অনাই লয় ।
আলহীক দিবৰ বাবে চাহ তাই নিজে গাখীৰ বেছি দি লগতে ইলাচি দি বঢ়িয়াকে বনালে । যিমান যি হলেও আটাইতকে ভাল বান্ধবীক চাব অহা ল'ৰাজনক চাহ দিয়াৰ কথা অলপ 'স্পেচিয়েল'কেতো বনাবই লাগিব ।
আলহীক চাহ খাব দি তাই পুনৰ ডিভানখনত বহি ললে । দাদাজনৰ লগত অহা বন্ধুজনে বাৰে বাৰে ৰুমালেৰে মুখ মচি থকা দেখি তাইৰ খঙে চুলিৰ আগ পাইছিল । তাই মনে মনে ভাবে---" ইমান গৰম নথকা অবস্থাতো মানুহজনে ৰুমালেৰে কি বাৰে বাৰে ঘাম মচি থাকে । বিৰক্তিকৰ মানুহ দেই এইজন । যি মন যায় মচি থাক । মোৰ কি আহি যায় । কিন্তু মানুহজনে পিটিক পাটাককে মোৰ পিনে কিয় চায় ? দিম বাপ্পেকে চকু ফুটাই । দাদায় এইপাতক কিয় ডিঙিত ওলোমাই লৈ আহিছিল বাৰু ? অইন কোনো বন্ধু নাপালে আৰু লগত আনিবলে । এইপাতৰ পিনে নাচালেনো মোৰ কি যাব । 'বেল' যি 'বেলেই' আৰু ।"
এইবাৰ তাই মুখ ঘূৰাই দাদাজনক সুধিলে----
: দাদা প্রাঞ্জল ঘৰত আছে নে কৰবাত ফুৰিব গৈছে ? তাকো লৈ আহিলে ভাল লাগিলহেঁতেন ।
: প্রাঞ্জল ! কোন প্রাঞ্জল ?
: আপোনাৰ ভাইটি । আমি একেলগে পঢ়ো । সি মোৰ ভাল বন্ধু । আপোনাক কোৱা নাই নেকি প্রাঞ্জলে ?
: মোৰতো কোনো ভাইটি নাই ।
: ভাইটি নাই ? আপুনি প্রাঞ্জলৰ দাদা নহয় ? আপোনালোক জানো মামণিহঁতৰ ঘৰত অহা নাই আজি ?
: মইতো প্রাঞ্জলৰ দাদা নহয় । কোন প্রাঞ্জল মই চিনিয়ে নাপাওঁ । আমি ইয়াত দীপক দাসৰ ঘৰতহে আহিছিলোঁ । তেখেত মোৰ লগত একেলগে ব্যবসায় কৰে ।
তেতিয়ালৈকে তেওঁলোকৰ চাহ খোৱা শেষেই হৈছিল ।
তাই আচৰিত হৈ সুধিলে--
: প্রাঞ্জলৰ দাদা নহয় যদি কোন হয় আপুনি ? মইতো আপোনাক প্রাঞ্জলৰ দাদা বুলিয়েই ভাবি আছোঁ ।
: মোৰ নাম অবিনাশ মেধি । এখেত মোৰ বন্ধু । এখেত বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক,--
এনেতে বন্ধুজনে পুনৰ কলে--
: মেধি, আমি উঠোৱেই নেকি ? বহু দেৰি হ'ল । বাছ নাপাম নহলে যাবলৈ ।
তাই ভাবিব ধৰিলে "বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক" এইবোৰ কথা তাই আগতেও শুনিছে কৰবাত । তাই সুধিলে--
: এখেত কোন বুলি কলে ?
: এখেত বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক সুধীৰ ৰায় ।
নাম শুনাৰ লাগে লগে চক খাই উঠা যেন হৈ তাই কোনোমতে নিজক চম্ভালি "আহি আছো ৰব" বুলি কৈ ভিতৰলৈ গল ।
প্রণামিকাৰ মনত পৰি গল কেইদিনমান আগতে মাকৰ বান্ধবী ববিতা মাহীয়ে তাইৰ ওচৰৰ ৰূমটোত সৰু সৰু মাতেৰে মাকৰ লগত বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক আৰু সুধীৰ ৰায় নামটো কৈ কিবা কথা পাতি আছিল । লগতে তাইৰ নামটোও মাহীয়েকে কৈ আছিল । সেইদিনেই তাই ভাবিছিল মাহীয়েকে প্রায়ে কোনোবা নহয় কোনোবা ল'ৰাৰ খবৰ আনি মাকৰ মুৰত তাইৰ বিয়াৰ পোক সোমোৱাই দিয়াৰ দৰেই কিবা এটা কৰি আছে বুলি । তাই এইবোৰ এনেয়ে মুখেৰে কৈ থকা কথা বুলি কোনো পাত্তা দিয়া নাছিল । কিন্তু কোনে জানিছিল যে মুখৰ কথায় এনেকে মানুহ ৰুপ লৈও আহি যাব পাৰে বুলি ।
নিজৰ ৰূমত সোমাই বিচনাৰ ষ্টেণ্ডডালত ধৰি ভাবিব ধৰিলে--" আগতে যদি জানিলোঁহেতেন এই বদমাচ মানুহ দুটায় মামণিক নহয় মোকহে চাব আহিছে সিহঁতক মই চাহ দিয়া তো দূৰত থকক দুৱাৰেই খুলি নিদিলোহেঁতেন । কলা ফুল থকা কাপোৰ পিন্ধি নহয় গোটেই গাতে কাজল সানি ওলালোঁহেঁতেন । বেয়া মানুহ কৰবাৰ । আহিয়ে নিজৰ নাম কব নোৱাৰে নেকি ? লাজ নালাগে অচিনাকি মানুহৰ ঘৰত বহি চাহে মিঠাইয়ে খাব । মিছাতে অনোৱালো অতসোপা বস্তু । মইয়ে এক নম্বৰ মূৰ্খ হয় । সেই পিটিক পাটাককে চাই থকাটোৰ চকু দুটা ফুটাই টেটু চেপি মাৰি পেলাব পোৱা হ'লে শান্তি পালোহয় । আজি মা'কো মজা দিম । যাৰে তাৰে আগত মোৰ বিয়াৰ কথা কব আৰু কৰ কৰ পৰা এইসোপা আহিব । নহওঁ মই বিয়া-চিয়া । এই মাহীকো যদি মই আজিৰ পৰা চাহ বনাই খুৱাও মোৰ নিজৰ নাম ওলোটাই থম । "
অনিমায় তাইৰ ওচৰত আহি তাইৰ মূৰ্তি দেখি ভয়ে ভয়ে সুধিল--
: অ' বা, কি হৈছে তোমাৰ ? মূখখন ইমান ৰঙা কিয় পৰিছে তোমাৰ ? বা, তোমাৰ বন্ধুৰ দাদা যাব ওলাইছে । তোমাক মাতি আছে ।
: চুপ থাক । কোনে কৈছে সেইবোৰ মোৰ বন্ধুৰ দাদা বুলি ? কৰ কৰ পৰা আহে যা তা মানুহ । যাওক যত যায় । ক'ত মৰে মৰকগৈ ।- - -ৰবি, মই গৈ আছো । মইতো আৰু সিহঁতৰ দৰে ভদ্রতা নজনা হ'ব নোৱাৰো না । যা কাপ-প্লেট'বোৰ লৈ আহ । আৰু শুন, মাজৰ প্লেটত ৰোৱা বিস্কুটবোৰ থব নালাগে । দূৰত পেলাই দিবি । বিস্কুটবোৰ কুকুৰটোকো খাব নিদিবি বুজিলি । কাপ-প্লেট'বোৰ বেছিকে চাবন দি ঘঁহি ঘঁহি ধুই পেলাবি ।
: অনিমা, বাহিৰত কোনে কলিংবেল বজাইছে চাচোন ।
: বা, দুজন মানুহ আহিছে । মই চিনি নাপাওঁ । গ্রীল'ৰ দুৱাৰ খুলি দিয়া নাই । তুমি গৈ সুধি আহা ।
: হেই, কোন আহিল নো এই দুপৰীয়াখন । শান্তিত শুবও নোৱাৰি । ক'ত গল মোৰ দুপাত্তাখন ?
বিচনা এৰিবলগীয়া হোৱাৰ বাবে অশান্তিত মূখখন ফুলাই দুপাত্তাখন গাত ঠিককে লৈ বাৰান্দাত গৈ গ্রীল খুলি আগন্তুকক সুধিলে—
: নমস্কাৰ । কাক বিচাৰিছে আপোনালোকে ?
: এইটো বিজয় বৰ্মনৰ ঘৰ হয়নে ?
: হয় । দেউতা এতিয়া ঘৰত নাই । কৰ পৰা আহিছিল আপোনালোক ?
: বঙাইগাঁওৰ পৰা আহিছিলোঁ আমি ।
বিজয় বৰ্মনৰ ডাঙৰ আৰু একমাত্র ছোৱালী প্রণামিকা লগে লগে উৎফুল্লিত হৈ কলে--
: আপোনালোক আহিব পাৰে বুলি দেউতায় কৈছিল । কিন্তু আপোনালোকে অহা দেওবাৰ মানেহে অহাৰ কথা আছিল চাগে ? আহক ভিতৰত বহিব ।
--এইবুলি কৈ আথে বেথে তেওঁলোকক ভিতৰত মাতি বহিব দিলে ।
: আমি ওচৰতে চিনাকী মানুহ এজনৰ ঘৰত আহিছিলোঁ । সেইবাবে ভাবিলোঁ আপোনাৰ মা-দেউতাৰ লগতো চিনাকী হৈ যাওঁ ।
: মা-দেউতা দুয়ো অফিচত গৈছে । আহোঁতে পলম হ'ব । মা-দেউতাক আপোনালোক অহাৰ কথা কম বাৰু মই । তেওঁলোকে শুনি বৰ ভাল পাব । বহকচোন অকণমান । মই পানী আনি আছোঁ ৰব ।
প্রণামিকা পানী আনিব ভিতৰলৈ যোৱাত সিহঁতৰ ঘৰত কাম কৰা ছোৱালী অনিমায় কোন মানুহ বুলি সুধিলে ।
----তাই কলে বগা ধুনীয়াকে ল'ৰাজন দেউতাকৰ চিনাকী মানুহ এজনৰ ল'ৰা । যোৱাটো দেওবাৰে দেউতাৰ চিনাকী মানুহজনে তাইৰ বান্ধবী মামণিক নিজৰ ল'ৰাৰ বাবে চাব আহিছিল । আৰু অহা দেওবাৰ মানে ল'ৰাজনেও তাইক চাব আহিব পাৰে বুলি কৈছিল ।
অনিমাই আকৌ সুধিলে--
: বা, তুমি কেনেকে চিনি পোৱা ? আৰু লগৰজন কোন হয় ?
: মই ল'ৰাজনক চিনি নাপাওঁ । তেওঁৰ সৰু ভাইটিহে মোৰ লগত পঢ়ে । দেখাত মিল আছে দুই ভেয়েকৰ বুজিলি । লগৰজন বন্ধু হ'ব নিশ্চয় । আৰু একো সুধি থাকিব নালাগে । বাকীবোৰ পিছত কম । এতিয়া ভাল কাঁচৰ গিলাচ দুটাত পানী দুগিলাচ দে । নতুন ট্রে'খনত দিবি গিলাচ দুটা । আৰু শুন, পিছপিনেদি মনে মনে গৈ অপূৰ্বক মই মাতিছোঁ বুলি কৈ মাতি লৈ আহ । দোকানত যাব দিম তাক । যা সোনকালে ।
প্রণামিকায় আলহীক পানী দি অলপ আঁতৰত থকা ডিভানখনত বহি ললে । ধুনীয়া দাদাজনে তাইৰ নাম, তাই কত পঢ়ে, কি পঢ়ে, কোন হোষ্টেলত থাকে সকলো সুধিলে । লগৰজনে মুখেৰে একো নামাতি বাৰে বাৰে ইফালে সিফালে চাই আছে । মাজতে এবাৰ মাত্র কলে--
: আমি আজি উঠো নেকি । দেৰি নকৰোঁ আৰু । ঘৰতো কোনো নাই ।
তাই লগে লগে দৌৰা দৌৰিকে কলে--
: দাদা বহক । চাহ খাই যাব ।
তাই মনে মনে ভাবিব ধৰিলে--" কি যে অদ্ভুত বন্ধু লগত লৈ আহিছে এই দাদাজনে । একেবাৰে 'বেল' যেন দেখি । 'পেণ্ট-চাৰ্টৰো' যি হে 'চইচ' । দেখিলেই গম পায় 'আনৰ্স্মাট' বুলি । ইফালে সিফালে, দুৱাৰে বেৰে কি চাই আছে মানুহজনে ? জেঠী নে মকৰাৰ জাল বিচাৰি আছে ? হাঁহি উঠি যায় । বাদ দে ; মামণিৰতো এই 'বেল'টোৰ লগত বিয়া নহয় না । দাদাজন কিন্তু বেচ ধুনীয়া দেই । মামণিৰ লগত বিৰাট শুৱাব । দাদায় অকল মোৰ কথাহে সুধি আছে । মামণিৰ কথা কেতিয়া সুধিব ? বোধহয় অসুবিধা পাই আছে সুধিব । সোনকালে সুধিলেই হয় । মই যে তাইৰ কথা কব ৰৈ আছোঁ । ইমান ফূৰ্তি লাগিব তাইৰ বিয়া হলে । ভাইটি স্কুলৰ পৰা আহিলে তাৰ লগত আজি আবেলিয়ে তাইৰ ঘৰত যাম । তাইক জকাই মজা লাগিব । লগতে ল'ৰায় চাব আহিলে কেনেকুৱা লাগে তাকো সুধিব লাগিব । কেনেকুৱা লাগিব পাৰে বাৰু ?! অপূৰ্ব আহিল কিযানি । যাওঁ চাহ আনোগৈ । নহলে আৰু যাওঁ যাওঁ লগাব 'বেল'টোৱে । মই বাৰু আজি এই কলা ফুল থকা কাপোযোৰহে পিন্ধি থাকিব লাগেনে ? মায়ে খং কৰিব গম পালে । কলা ৰং হেনো শুভ কামত বেয়া । দোপাত্তাখনো কলাহে লৈ পালো । ইস ৰাম ! মোৰ চুলিখিনিও মেলি থোৱা আছে । মুৰ ধুই চুলিখিনি আচোঁৰাও নাই । মামণিক চাব অহা ল'ৰাৰ আগত এনেকে ভূতূনীৰ দৰে আছিলো বুলি জানিলে মায় নেৰে মোক । চুলি মেলি থাকিলে মায় এনেয়েও বেয়ায় পায় ।
তাই দুয়ো আলহীকে পেপাৰ আৰু আলোচনী কিছুমান চাব দি অলপ বহিব কৈ ভিতৰত গল । অপূৰ্বক আলহীক দিবৰ বাবে 'দুলাল খুৰাৰ' দোকানৰ পৰা ভাল মিঠাই, সন্দেশ আৰু ৰাজুৰ দোকানৰ পৰা 'ক্রীম বিস্কুট' আৰু ভুজিয়া আনিব দিলে । কোনোবা বিশেষ আলহী আহিলে যাতে ভালদৰে চাহ পানী দিব অসুবিধা নহয় তাৰ বাবে এই দোকান দুখনৰ পৰা যেতিয়াই যি লাগে লৈ আহিলেই হ'ল । কৈ থোৱা আছে । পইচা পিছত প্রণামিকাৰ দেউতাকে দিয়ে । ভায়েক ঘৰত নাথাকিলে ওচৰৰ কাকতিৰ ঘৰৰ কামকৰা লৰা অপূৰ্বক পথিয়াই তাই যি লাগে অনাই লয় ।
আলহীক দিবৰ বাবে চাহ তাই নিজে গাখীৰ বেছি দি লগতে ইলাচি দি বঢ়িয়াকে বনালে । যিমান যি হলেও আটাইতকে ভাল বান্ধবীক চাব অহা ল'ৰাজনক চাহ দিয়াৰ কথা অলপ 'স্পেচিয়েল'কেতো বনাবই লাগিব ।
আলহীক চাহ খাব দি তাই পুনৰ ডিভানখনত বহি ললে । দাদাজনৰ লগত অহা বন্ধুজনে বাৰে বাৰে ৰুমালেৰে মুখ মচি থকা দেখি তাইৰ খঙে চুলিৰ আগ পাইছিল । তাই মনে মনে ভাবে---" ইমান গৰম নথকা অবস্থাতো মানুহজনে ৰুমালেৰে কি বাৰে বাৰে ঘাম মচি থাকে । বিৰক্তিকৰ মানুহ দেই এইজন । যি মন যায় মচি থাক । মোৰ কি আহি যায় । কিন্তু মানুহজনে পিটিক পাটাককে মোৰ পিনে কিয় চায় ? দিম বাপ্পেকে চকু ফুটাই । দাদায় এইপাতক কিয় ডিঙিত ওলোমাই লৈ আহিছিল বাৰু ? অইন কোনো বন্ধু নাপালে আৰু লগত আনিবলে । এইপাতৰ পিনে নাচালেনো মোৰ কি যাব । 'বেল' যি 'বেলেই' আৰু ।"
এইবাৰ তাই মুখ ঘূৰাই দাদাজনক সুধিলে----
: দাদা প্রাঞ্জল ঘৰত আছে নে কৰবাত ফুৰিব গৈছে ? তাকো লৈ আহিলে ভাল লাগিলহেঁতেন ।
: প্রাঞ্জল ! কোন প্রাঞ্জল ?
: আপোনাৰ ভাইটি । আমি একেলগে পঢ়ো । সি মোৰ ভাল বন্ধু । আপোনাক কোৱা নাই নেকি প্রাঞ্জলে ?
: মোৰতো কোনো ভাইটি নাই ।
: ভাইটি নাই ? আপুনি প্রাঞ্জলৰ দাদা নহয় ? আপোনালোক জানো মামণিহঁতৰ ঘৰত অহা নাই আজি ?
: মইতো প্রাঞ্জলৰ দাদা নহয় । কোন প্রাঞ্জল মই চিনিয়ে নাপাওঁ । আমি ইয়াত দীপক দাসৰ ঘৰতহে আহিছিলোঁ । তেখেত মোৰ লগত একেলগে ব্যবসায় কৰে ।
তেতিয়ালৈকে তেওঁলোকৰ চাহ খোৱা শেষেই হৈছিল ।
তাই আচৰিত হৈ সুধিলে--
: প্রাঞ্জলৰ দাদা নহয় যদি কোন হয় আপুনি ? মইতো আপোনাক প্রাঞ্জলৰ দাদা বুলিয়েই ভাবি আছোঁ ।
: মোৰ নাম অবিনাশ মেধি । এখেত মোৰ বন্ধু । এখেত বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক,--
এনেতে বন্ধুজনে পুনৰ কলে--
: মেধি, আমি উঠোৱেই নেকি ? বহু দেৰি হ'ল । বাছ নাপাম নহলে যাবলৈ ।
তাই ভাবিব ধৰিলে "বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক" এইবোৰ কথা তাই আগতেও শুনিছে কৰবাত । তাই সুধিলে--
: এখেত কোন বুলি কলে ?
: এখেত বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক সুধীৰ ৰায় ।
নাম শুনাৰ লাগে লগে চক খাই উঠা যেন হৈ তাই কোনোমতে নিজক চম্ভালি "আহি আছো ৰব" বুলি কৈ ভিতৰলৈ গল ।
প্রণামিকাৰ মনত পৰি গল কেইদিনমান আগতে মাকৰ বান্ধবী ববিতা মাহীয়ে তাইৰ ওচৰৰ ৰূমটোত সৰু সৰু মাতেৰে মাকৰ লগত বঙাইগাঁও কলেজৰ অৰ্থনীতিৰ অধ্যাপক আৰু সুধীৰ ৰায় নামটো কৈ কিবা কথা পাতি আছিল । লগতে তাইৰ নামটোও মাহীয়েকে কৈ আছিল । সেইদিনেই তাই ভাবিছিল মাহীয়েকে প্রায়ে কোনোবা নহয় কোনোবা ল'ৰাৰ খবৰ আনি মাকৰ মুৰত তাইৰ বিয়াৰ পোক সোমোৱাই দিয়াৰ দৰেই কিবা এটা কৰি আছে বুলি । তাই এইবোৰ এনেয়ে মুখেৰে কৈ থকা কথা বুলি কোনো পাত্তা দিয়া নাছিল । কিন্তু কোনে জানিছিল যে মুখৰ কথায় এনেকে মানুহ ৰুপ লৈও আহি যাব পাৰে বুলি ।
নিজৰ ৰূমত সোমাই বিচনাৰ ষ্টেণ্ডডালত ধৰি ভাবিব ধৰিলে--" আগতে যদি জানিলোঁহেতেন এই বদমাচ মানুহ দুটায় মামণিক নহয় মোকহে চাব আহিছে সিহঁতক মই চাহ দিয়া তো দূৰত থকক দুৱাৰেই খুলি নিদিলোহেঁতেন । কলা ফুল থকা কাপোৰ পিন্ধি নহয় গোটেই গাতে কাজল সানি ওলালোঁহেঁতেন । বেয়া মানুহ কৰবাৰ । আহিয়ে নিজৰ নাম কব নোৱাৰে নেকি ? লাজ নালাগে অচিনাকি মানুহৰ ঘৰত বহি চাহে মিঠাইয়ে খাব । মিছাতে অনোৱালো অতসোপা বস্তু । মইয়ে এক নম্বৰ মূৰ্খ হয় । সেই পিটিক পাটাককে চাই থকাটোৰ চকু দুটা ফুটাই টেটু চেপি মাৰি পেলাব পোৱা হ'লে শান্তি পালোহয় । আজি মা'কো মজা দিম । যাৰে তাৰে আগত মোৰ বিয়াৰ কথা কব আৰু কৰ কৰ পৰা এইসোপা আহিব । নহওঁ মই বিয়া-চিয়া । এই মাহীকো যদি মই আজিৰ পৰা চাহ বনাই খুৱাও মোৰ নিজৰ নাম ওলোটাই থম । "
অনিমায় তাইৰ ওচৰত আহি তাইৰ মূৰ্তি দেখি ভয়ে ভয়ে সুধিল--
: অ' বা, কি হৈছে তোমাৰ ? মূখখন ইমান ৰঙা কিয় পৰিছে তোমাৰ ? বা, তোমাৰ বন্ধুৰ দাদা যাব ওলাইছে । তোমাক মাতি আছে ।
: চুপ থাক । কোনে কৈছে সেইবোৰ মোৰ বন্ধুৰ দাদা বুলি ? কৰ কৰ পৰা আহে যা তা মানুহ । যাওক যত যায় । ক'ত মৰে মৰকগৈ ।- - -ৰবি, মই গৈ আছো । মইতো আৰু সিহঁতৰ দৰে ভদ্রতা নজনা হ'ব নোৱাৰো না । যা কাপ-প্লেট'বোৰ লৈ আহ । আৰু শুন, মাজৰ প্লেটত ৰোৱা বিস্কুটবোৰ থব নালাগে । দূৰত পেলাই দিবি । বিস্কুটবোৰ কুকুৰটোকো খাব নিদিবি বুজিলি । কাপ-প্লেট'বোৰ বেছিকে চাবন দি ঘঁহি ঘঁহি ধুই পেলাবি ।
No comments:
Post a Comment