October 27, 2015
-----: সংজ্ঞা :----
: আৰু কোৱা !
: কি ক’ম ?
: যি মন যায় ।
: একো এটা নোসোধাকৈ কি কওঁ ?
: তোমাৰ কথা কোৱা । তোমাৰ নিজৰ কথা ।
:মোৰ নিজৰ বুলিবলৈ একো বিশেষ কথা নাই ।
: তথাপি । তুমি কি কৰা ? কি কৰি ভাল পোৱা ?
: পুৱা উঠি দাঁত মাজি দিনটো আৰম্ভ কৰোঁ আৰু ৰাতি দাঁত মাজি শুবলৈ বিছনাত উঠি দিনটোৰ সামৰণি মাৰোঁ । মাজৰ খিনি গতানুগতিক, পৌনঃপুনিক । কি কৰি ভাল পাওঁ ? নাই , মনত নাই ।
: পাহৰিলা ?
: চাগে পাহৰিলোঁ ।
: সঁচাকৈয়ে পাহৰিছা নে ?
: নাজানো সঁচা-মিছা । অযথা প্ৰশ্নবোৰ কৰি বিৰক্ত নকৰিবা ।
: তোমাৰ নামটো সুধিব পাহৰিছিলোঁ । কি নাম বাৰু তোমাৰ ?
: নাম ! মোৰ নাম ? নাম আছিল জানো মোৰ ? তুমিয়েই কোৱাচোন মোৰ নাম আছিল নেকি ? মই গমেই নাপাওঁ মোৰ কিবা নাম আছিল নে নাই । নাছিলেই চাগে মোৰ একো নাম ! নাম ধৰি মাতিব বিচাৰিছা যদি নিজে দি ল’বা কিবা এটা নাম ।
: তোমাৰ অনুমতি নোলোৱাকৈয়ে তোমাক তুমি তুমি বুলি কৈ আছোঁ । বেয়া পালা নেকি বাৰু ?
: উহু , নাই পোৱা । বৰং কথা পাতিব সহজ লাগিছে ।
: খিৰিকীখন খুলি দিয়াচোন । মুকলি বতাহ আহক অকণমান । কোঠাটোৰ বতাহখিনি আবদ্ধ হোৱা যেন লাগি গৈছে ।
: আবদ্ধ ? অ’ অ’ , সঁচাকৈয়ে আবদ্ধ যেন লাগি গৈছে । চেপি আনিছে একেবাৰে । এহঃ, নহ’লে থাকক দিয়া । একো নহয় । নোখোলোঁ খিৰিকী । বৰষুণ আহিব পাৰে । এছাৰেকণিয়ে তিয়াব পাৰে মিছাতে ।
: তোমাৰো যে ভয়বোৰ ! কিহলৈ ভয় নকৰা তুমি ?
: ভয় কৰোঁ !
: ভালকৈ কথা ক’বও নাজানা তুমি ।
: জানোঁ । তুমি ভালকৈ সোধাচোন ।
: আচ্ছা কোৱাচোন সুখৰ সংজ্ঞা কি ?
: সুখৰ নো কি সংজ্ঞা থাকিব পাৰে ? সুখ সুখেই । সুখ এটা ধাৰণা মাত্ৰ । ভাবিলে সুখ , নভাবিলে একো নাই ।
: তথাপি তোমাৰ নিজা মতামত বা ধাৰণাটো কোৱা ? তুমি সুখীনে ?
: সুখ প্ৰাচুৰ্যত থাকে নে প্ৰাপ্তিত ? ক’তো নাথাকে । প্ৰাচুৰ্য যদি তোমাৰ আকাঙ্ক্ষিত নহয় তাত সুখ নাথাকে । অভাৱ মানুহৰ জীৱন ব্যাপ্ত । য’ত অভাৱ সীমাহীন তাত প্ৰাপ্তিৰ জানো সীমা আছে ? মই সুখী নে দুখী সেয়া অৰ্থহীন প্ৰশ্ন । সুখ দুখ সকলো গতিশীল । সকলো সাময়িক । আহে, যায় । আছে, নাই । ঠিক তোমাৰ দৰে, মোৰ দৰে । সুখৰ লগত দুখ আহে । দুখৰ মাজত সুখ থাকে । ঠিক তোমাৰ লগত মই থকাৰ দৰে আৰু মোৰ মাজত তুমি থকাৰ দৰে ।
: একো কথাৰে চিধা উত্তৰ নিদিয়া তুমি । ভাল নালাগে গা এৰা দিয়া কথা বতৰা ।
: চিধা যে একো নাই । সকলো কেৱল এৰা-ধৰা , বুজা-পৰা । হা হা হা !
: হাঁহিছা কিয় ? কি আচৰিত !
: এনেই হাঁহিলোঁ । হাঁহিৰে সকলো সামৰিব পাৰি নিজৰ মাজত । ভাল লাগে । ঈশ্বৰৰ যে কি অপূৰ্ব দান এই হাঁহি ।
: - - - - - -
: তুমি কিয় ইমান ঘনাই আহি থাকা দিগদাৰি দিবলৈ । নাহিবা । যোৱা এতিয়া ।
: তোমাক এৰি ক’ত যাম মই ? পাৰিবা জানো মোক তোমাৰ পৰা নিলগাই থব ?
: চাওঁ, বাট এৰি দিয়া । উৰিব মন গৈছে মোৰ আকাশত, বতাহত, শূন্যতাত । উৰি থকাই ভাল । ৰৈ দিলেই সুবিধা বুজি জোকাৰি দিয়া । অযথা, অযথা, অযথা ।।
---------------------------------------------------------------------
: কি ক’ম ?
: যি মন যায় ।
: একো এটা নোসোধাকৈ কি কওঁ ?
: তোমাৰ কথা কোৱা । তোমাৰ নিজৰ কথা ।
:মোৰ নিজৰ বুলিবলৈ একো বিশেষ কথা নাই ।
: তথাপি । তুমি কি কৰা ? কি কৰি ভাল পোৱা ?
: পুৱা উঠি দাঁত মাজি দিনটো আৰম্ভ কৰোঁ আৰু ৰাতি দাঁত মাজি শুবলৈ বিছনাত উঠি দিনটোৰ সামৰণি মাৰোঁ । মাজৰ খিনি গতানুগতিক, পৌনঃপুনিক । কি কৰি ভাল পাওঁ ? নাই , মনত নাই ।
: পাহৰিলা ?
: চাগে পাহৰিলোঁ ।
: সঁচাকৈয়ে পাহৰিছা নে ?
: নাজানো সঁচা-মিছা । অযথা প্ৰশ্নবোৰ কৰি বিৰক্ত নকৰিবা ।
: তোমাৰ নামটো সুধিব পাহৰিছিলোঁ । কি নাম বাৰু তোমাৰ ?
: নাম ! মোৰ নাম ? নাম আছিল জানো মোৰ ? তুমিয়েই কোৱাচোন মোৰ নাম আছিল নেকি ? মই গমেই নাপাওঁ মোৰ কিবা নাম আছিল নে নাই । নাছিলেই চাগে মোৰ একো নাম ! নাম ধৰি মাতিব বিচাৰিছা যদি নিজে দি ল’বা কিবা এটা নাম ।
: তোমাৰ অনুমতি নোলোৱাকৈয়ে তোমাক তুমি তুমি বুলি কৈ আছোঁ । বেয়া পালা নেকি বাৰু ?
: উহু , নাই পোৱা । বৰং কথা পাতিব সহজ লাগিছে ।
: খিৰিকীখন খুলি দিয়াচোন । মুকলি বতাহ আহক অকণমান । কোঠাটোৰ বতাহখিনি আবদ্ধ হোৱা যেন লাগি গৈছে ।
: আবদ্ধ ? অ’ অ’ , সঁচাকৈয়ে আবদ্ধ যেন লাগি গৈছে । চেপি আনিছে একেবাৰে । এহঃ, নহ’লে থাকক দিয়া । একো নহয় । নোখোলোঁ খিৰিকী । বৰষুণ আহিব পাৰে । এছাৰেকণিয়ে তিয়াব পাৰে মিছাতে ।
: তোমাৰো যে ভয়বোৰ ! কিহলৈ ভয় নকৰা তুমি ?
: ভয় কৰোঁ !
: ভালকৈ কথা ক’বও নাজানা তুমি ।
: জানোঁ । তুমি ভালকৈ সোধাচোন ।
: আচ্ছা কোৱাচোন সুখৰ সংজ্ঞা কি ?
: সুখৰ নো কি সংজ্ঞা থাকিব পাৰে ? সুখ সুখেই । সুখ এটা ধাৰণা মাত্ৰ । ভাবিলে সুখ , নভাবিলে একো নাই ।
: তথাপি তোমাৰ নিজা মতামত বা ধাৰণাটো কোৱা ? তুমি সুখীনে ?
: সুখ প্ৰাচুৰ্যত থাকে নে প্ৰাপ্তিত ? ক’তো নাথাকে । প্ৰাচুৰ্য যদি তোমাৰ আকাঙ্ক্ষিত নহয় তাত সুখ নাথাকে । অভাৱ মানুহৰ জীৱন ব্যাপ্ত । য’ত অভাৱ সীমাহীন তাত প্ৰাপ্তিৰ জানো সীমা আছে ? মই সুখী নে দুখী সেয়া অৰ্থহীন প্ৰশ্ন । সুখ দুখ সকলো গতিশীল । সকলো সাময়িক । আহে, যায় । আছে, নাই । ঠিক তোমাৰ দৰে, মোৰ দৰে । সুখৰ লগত দুখ আহে । দুখৰ মাজত সুখ থাকে । ঠিক তোমাৰ লগত মই থকাৰ দৰে আৰু মোৰ মাজত তুমি থকাৰ দৰে ।
: একো কথাৰে চিধা উত্তৰ নিদিয়া তুমি । ভাল নালাগে গা এৰা দিয়া কথা বতৰা ।
: চিধা যে একো নাই । সকলো কেৱল এৰা-ধৰা , বুজা-পৰা । হা হা হা !
: হাঁহিছা কিয় ? কি আচৰিত !
: এনেই হাঁহিলোঁ । হাঁহিৰে সকলো সামৰিব পাৰি নিজৰ মাজত । ভাল লাগে । ঈশ্বৰৰ যে কি অপূৰ্ব দান এই হাঁহি ।
: - - - - - -
: তুমি কিয় ইমান ঘনাই আহি থাকা দিগদাৰি দিবলৈ । নাহিবা । যোৱা এতিয়া ।
: তোমাক এৰি ক’ত যাম মই ? পাৰিবা জানো মোক তোমাৰ পৰা নিলগাই থব ?
: চাওঁ, বাট এৰি দিয়া । উৰিব মন গৈছে মোৰ আকাশত, বতাহত, শূন্যতাত । উৰি থকাই ভাল । ৰৈ দিলেই সুবিধা বুজি জোকাৰি দিয়া । অযথা, অযথা, অযথা ।।
---------------------------------------------------------------------
No comments:
Post a Comment