October 14 at 7:22pm · Edited ·
-----দীঘলীয়া ৰেলযাত্ৰা--- কিছুদিন বিৰতিৰ পিছে পিছে কৰা দীঘলীয়া ৰেলযাত্ৰা বৰ ভাল লাগে । একঘেয়ামী দৈনন্দিন জীৱনৰ পৰা কিছুদিনৰ বিৰতি । এখন মনপুত কিতাপ বা আলোচনী পঢ়া , অথবা বহি-শুই আৰামত পাৰ কৰা কিছু অলস মুহুৰ্ত্ত সচাঁকৈয়ে উপভোগ্য । যিমানলৈ দৃষ্টি যায় খিৰিকিৰে বাহিৰলৈ চাই যোৱাটোতো আছে এক সুকীয়া আমেজ । মাজে মাজে আহি থকা ঝালমুড়ি , টাইমপাছ মুম্ফলি(Mungaphali/বাদাম)য়ে যাত্ৰাৰ মজা দুগুণ কৰি তোলে ।
-----ৰেলযাত্ৰাত লগ পোৱা কিছুমান সহযাত্ৰীৰ লগত চিনাকী হৈ ,কথা বতৰা পাতি দুদিনতে বৰ আপোন... যেন লগা হয় । তেতিয়া ভাব হয় দুদিন পিছত যেতিয়া এই সহযাত্ৰীবোৰৰ লগ এৰা-এৰি হম তেতিয়া চাগে বৰ বেয়া লাগিব, দুখ লাগিব । নলগাও নহয়, লাগে । কিন্তু ভবাৰ সমান বিচ্ছেদৰ দুখ সিমান তীব্র নহবও পাৰে । হয়তোবা মোৰ ভাবটো অকমান হাস্যকৰ হব পাৰে তথাপি নকৈ বা নাভাবি নোৱাৰো যে এই হঠাতে লগ পাই যোৱা মানুহবোৰোকো জানো জীৱন নামৰ দীঘলীয়া যাত্ৰাটোৰ এক ধৰণৰ "টাইমপাছ মুম্ফলি" লগত ৰিজাব নোৱাৰিনে ?! লগ পালো , দুদিন একেলগে হাঁহি-মাতি কিছু ভাল লগা মুহুৰ্ত্ত পাৰ কৰিলোঁ । তাৰ পিছত জীৱন আকৌ নিজস্ব গতিত গতানুগতিকতাৰেই পাৰ হ'ব । তাৰ পিছত আকৌ অপেক্ষা অন্য এক নতুন ৰেলযাত্ৰাৰ, নতুন মুখ , নতুন সহযাত্ৰীৰ, কিছু নতুন সুন্দৰ মুহুৰ্ত্তৰ ---- নতুন কিছু "টাইমপাছ মুম্ফলি"ৰ । আমি নিজেওতো কাৰোবাৰ জীৱন নামৰ যাত্ৰাৰ "টাইমপাছ মুম্ফলি"হে মাত্ৰ ।

( বি: দ্ৰ:--- মাত্ৰ কিছু মনৰ ভাব । )

September 8 ·


গল্প নহয় , সঁচা কাহিনী
-------: সমাজ আৰু মানসিকতা :-----
১...
-------নাজানো তাইৰ নাম কি । নুসুধিলোঁ । আচলতে সুধিব মন নগ'ল । গাওঁৰ সাধাৰণ ছোৱালী এজনী । নৱম-দশম মানলৈ পঢ়া ১৭/১৮ বছৰীয়া বিবাহিতা ছোৱালী । বিয়াৰ কিছুদিন পিছত কিবা কথাত গিৰিয়েক আৰু ঘৰ পৰিয়ালৰ লগত কিবা মনোমালিন্য হোৱাত একেবাৰে নোযোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈ মাকৰ ঘৰলৈ গুচি আহিল । কিছুদিন পিছত গিৰিয়েকে অইন এজনী ছোৱালীক বিয়া কৰালে ।


-------যিহেতু তাই গিৰিয়েকৰ ঘৰত ঘুৰি নোযোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল আৰু তাতে তাইৰ গিৰিয়েকেও অইন এজনীক ইতিমধ্যেই বিয়া পাতিছিল সেয়ে এদিন তাই নদীত গৈ শাখা (শঙ্খৰ খাৰু) ভাঙি সেন্দুৰ ধুই আহিল । ইয়াৰ কিছুদিনৰ পিছত দুৰ্ভাগ্যজনকভাবে তাইৰ গিৰিয়েকজন ঢুকাই থাকিল । তাৰ পিছত আৰম্ভ হ'ল আচল পৰ্ব । ল'ৰাজনৰ সেই মৃত্যুৰ বাবে হেনো ছোৱালীজনীহে দায়ী । যিহেতু তাই গিৰিয়েকৰ দীৰ্ঘজীৱন আৰু সধবা হোৱাৰ প্ৰতীক শাখা আৰু সেন্দুৰ নিজে গৈ নদীত বিসৰ্জন দি আহিছে সেইবাবেহে হেনো তাইৰ গিৰিয়েকজন ঢুকাই থাকিল ।
২
-------গাওঁৰ অইন এজনী ছোৱালীৰ কাহিনী । ছোৱালী নহয় বোৱাৰীৰ কাহিনী । কাহিনী বুলিছো যদিও এয়া কোনো কল্পনাপ্ৰসূত ঘটনা নহয় । জীয়া মানুহৰ সঁচা কথা । এজনী ১৭/১৮ বছৰীয়া ছোৱালী । বিয়া হোৱাৰ পিছত চিৰাচৰিত প্ৰাকৃতিক নিয়ম মতেই সন্তানসম্ভৱা হয় । কিবা বিসঙ্গতিৰ বাবে সময়তকে আগতে গৰ্ভৰ পানী ভগা আৰম্ভ কৰে । যিহেতু প্ৰসৱ বেদনা আৰম্ভ হোৱা নাই সেয়ে ঘৰ পৰিয়ালেও ছোৱালীজনীক চিকিৎসালয়ত নিয়াৰ কথা ভবা নাই । দ্বিতীয়দিনাখন ছোৱালীজনীৰ শেঁতা পৰা ৰূপ দেখি গাওঁৰে কোনোবা এগৰাকীয়ে জোৰ দি কোৱাত তাইক লৈ গল ওচৰৰে চিকিৎসালয়ত । চিকিৎসকে পৰীক্ষা কৰি কলে যে গৰ্ভত থকা পানীৰ পৰিমান বহুত কমি গৈছে গতিকে অনতিপলমে তাইক চহৰৰ চিকিৎসালয়ত নি অস্ত্ৰপচাৰ কৰি প্ৰসৱ কৰোৱাব লাগে । অন্যথা মাক আৰু কেঁচুৱা কাৰো বচাৰ সম্ভাৱনা নাই । অল্পশিক্ষিত ঘৰৰ মানুহে কলে যে তেওঁলোকৰ বংশ পৰিয়ালত 'পেট কাটি' কেঁচুৱা জন্মোৱাৰ পৰম্পৰা নাই । সেয়ে যি হয় এনেকৈয়ে হ'ব । অবধাৰিতভাবে যি হ'বলগীয়া আছিল সেয়ে হ'ল । মাক আৰু কেঁচুৱা কোনো এটাও নাবাচিল ।
-------দুখ কৰিলে সকলোৱে । মৃতদেহ সৎকাৰৰ সময়ত মাকৰ শৰীৰৰ পৰা কেঁচুৱাক পৃথক কৰাৰ পিছত গৰ্ভস্থ কেঁচুৱাটো ল'ৰা আছিল বুলি গম পাই বেছি দুখ কৰিলে । এই জীয়া গাভৰুজনীৰ মৃত্যুৰ বাবে কিন্তু কোনেও কাকো দোষাৰোপ নকৰিলে । কাৰণ তাইৰ যে আয়ুসেই ইমানখিনি আছিল গতিকে কোনে কি কৰিব পাৰে । আৰু সমাজত এষাৰ প্ৰচলিত কথা আছে--- " তিৰী মৰে বিয়নে , পুৰুষ মৰে ৰণে ।" গতিকে এজনী তিৰোতা "বিয়নত''( প্ৰসৱকালত) মৰাটোত একো অস্বাভাৱিকতা নাই ।